Τί είναι η έκτοπη (ή εξωμήτριος) κύηση;
Έκτοπος θεωρείται μία κύηση όταν η εμφύτευση του εμβρύου πραγματοποιείται σε οποιαδήποτε θέση, εκτός της φυσιολογικής, στην ενδομητρική κοιλότητα.
Η συχνότερη θέση εμφύτευσης (98%) είναι στη σάλπιγγα. Άλλες σχετικά σπάνιες εντοπίσεις είναι στον τράχηλο της μήτρας, στην ωοθήκη ή στην περιτοναϊκή κοιλότητα.
Όσο το κύημα μεγαλώνει πιέζει τους γύρω ιστούς και μπορεί η σάλπιγγα να σπάσει προκαλώντας αιμορραγία. Η κατάσταση αυτή μπορεί να αποβεί επικίνδυνη για τη ζωή της γυναίκας, και ως εκ τούτου πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα χειρουργικά.
Ποιές γυναίκες έχουν αυξημένο κίνδυνο για εξωμήτριο κύηση;
Αυξημένο κίνδυνο έχουν γυναίκες που έχουν στο ιστορικό κάποια πυελική φλεγμονή (φλεγμονή σε μήτρα, σάλπιγγες ή γύρω όργανα), προηγούμενη εξωμήτριο κύηση, που έχουν χειρουργηθεί ξανά στην κοιλιά ή πιο συγκεκριμένα στις σάλπιγγες, γυναίκες με ενδομητρίωση, μεγάλης ηλικίας, καπνίστριες.
Ποιά συμπτώματα μπορεί να δώσει;
• Κοιλιακό άλγος, το οποίο μπορεί να είναι οξύ σε περίπτωση ρήξης της σάλπιγγας.
• Αδυναμία, τάση λιποθυμίας, αίσθημα ζάλης, από απώλεια αίματος
• Κολπική αιμόρροια
Όλα αυτά τα συμπτώματα παρουσιάζονται συνήθως μετά τη ρήξη της σάλπιγγας.
Πώς γίνεται η διάγνωση;
Αφού ο γυναικολόγος πάρει ένα πλήρες ιστορικό, θα γίνει ένα διακολπικό υπερηχογράφημα, μια γενική εξέταση αίματος και δύο ή περισσότερες μετρήσεις της βήτα χορειακής γοναδοτροπίνης αίματος. Η ανάδειξη στο υπερηχογράφημα εμβρύου εντός της ενδομητρικής κοιλότητας ουσιαστικά αποκλείει την πιθανότητα εξωμητρίου κύησης, καθώς η ετερότοπη κύηση, δηλαδή η ύπαρξη συγχρόνως και ενδομητρίου και εξωμητρίου κύησης, συμβαίνει μόνο σε περίπου 1 στις 10.000 κυήσεις.
Ποιές είναι οι επιλογές θεραπείας;
Οι επιλογές είναι δύο, φαρμακευτική θεραπεία ή χειρουργική θεραπεία. Η φαρμακευτική θεραπεία με μεθοτρεξάτη μπορεί να επιλεγεί σε περίπτωση που η γυναίκα είναι αιμοδυναμικά σταθερή και το υπερηχογραφικό μέγεθος του κυήματος είναι μικρότερο από 4 εκατοστά ή 3,5 εκατοστά με θετική καρδιακή λειτουργία. Συνήθως γίνεται μία δόση μεθοτρεξάτης ενδομυϊκά (50mg/m2) και ακολουθούν μετρήσεις της β-χορειακής γοναδοτροπίνης για να διαπιστωθεί αν το κύημα σταμάτησε να αναπτύσσεται και άρχισε να απορροφάται.
Η χειρουργική θεραπεία μέσω λαπαροσκόπησης μπορεί να είναι συντηρητική, με σαλπιγγοτομία (γίνεται μια τομή στη σάλπιγγα και αφαιρούνται τα προϊόντα της κύησης) ή σαλπιγγεκτομία (αφαιρείται ολόκληρη η σάλπιγγα μαζί με το κύημα), η οποία και θεωρείται μέθοδος εκλογής, καθώς η διατήρηση της σάλπιγγας στις περισσότερες περιπτώσεις αυξάνει τον κίνδυνο νέας εξωμητρίου κύησης στο μέλλον. Γίνεται υπό γενική αναισθησία.
Η επιλογή της ενδεδειγμένης θεραπευτικής αντιμετώπισης προκύπτει συνεκτιμώντας όλα τα δεδομένα σε κάθε γυναίκα, καθώς κάθε περίπτωση μπορεί να είναι διαφορετική.
